My plan?: To be continued later, despues, später!
Door: Micha Pol
Blijf op de hoogte en volg Micha
30 Juni 2015 | Nederland, Dieren
Weemoed, het is een normaal gevoel dat het overgrote deel van de mensen heeft wanneer men terug kijkt op een periode of activiteit in het verleden. Je denkt terug aan de mooie en leuke dingen en verlangt terug naar dat leven. Herkenbaar voor velen, ook voor mij.
Naast weemoed is er ook vooruitkijken, naar momenten die komen gaan. Dit gaat vaak gepaard met een flinke dosis gezonde spanning en onzekerheden. Met plannen probeer je die onzekerheden een beetje in te vullen, ook al blijven die plannen nog zo onzeker.
Toen ik, een tikkeltje nerveus en met de wildste plannen, het vliegtuig in stapte had ik al genoeg gepland. Wanneer loop ik stage? Wanneer ga ik opdrachten maken voor school? Wanneer ga ik reizen? Hoe lang ga ik reizen? etc. Toch blijft het plannen een nutteloze bezigheid.
Want hoe mooi je alles ook voor je ziet, de werkelijkheid blijkt altijd anders. Deze werkelijkheid, gebaseerd op niet gehaalde plannen, zorgen voor teleurstellingen en demotivatie.
Gedurende de stage zijn er verschillende fases en momenten voorbij gekomen waarop plannen toch even iets anders liepen. Zoals onderzoek uitwees is het begin van een emigratie/nieuw begin altijd ontzettend lastig. Je bent ver weg van de plek waar je toebehoort, het eten maakt je misselijk, door de taal begrijp je de helft niet en weet je ook niet of er over je gepraat wordt, de hitte is geen hittegolf van 5 dagen maar is er één van 4 maanden en je hebt nog geen vrienden. Ook al weet je al deze dingen van te voren en 'plan je deze in', de werkelijkheid is altijd anders.
Tweede fase is mensen leren kennen en beginnen te wennen aan je omgeving. Je lichaam holt daar een beetje traag achteraan: ziek. Dermate ziek dat je liever in je eigen bedje in Nederland ligt dan in een zwaar afgeschreven klote bed waar de vering in je rug prikt na 3 dagen. Paar kilootjes minder en weinig motivatie...toch doorgaan.
Derde fase is de fase waarin je steeds meer mensen leert kennen, ze je nu ook meevragen naar allerlei leuke activiteiten, het werk je baan begint te worden, er regelmaat is, de taal te begrijpen valt en je eigenlijk niet meer weg wilt. Je bent een Mexicaan geworden. Met natuurlijk je ´roots´ en je tradities uit Nederland. Maar wanneer je een ´check-in´ bij Nederlandse gasten moet doen, weet je van ellende de Nederlandse zinnen niet meer zonder Engelse (of Spaanse) woorden erin te formuleren. Nederland? Daar ga ik wel heen als ik vakantie heb!
Fase 4 zou eigenlijk de fase van weemoed moeten zijn, wanneer je weer terug bent in je eigen land. Heimwee naar de periode en het leven aldaar. Die fase kwam mij veel te vroeg en onverwacht. Hoeveel plannen ik ook gemaakt had, door één telefoontje vallen die plannen als een bord van porselein in duizend stukjes. Althans....dat denk je
Want plannen kunnen worden aangepast, plannen kunnen worden aangevuld en plannen kunnen worden vooruitgeschoven.
Hoe onzeker plannen van te voren zijn. Hoe mooi de werkelijkheid uiteindelijk is. Hoe fijn weemoed en terug denken aan de tijd is. Hoe meer motivatie en passie er in de toekomst is om verder daarmee te gaan.
Maar toch blijft teveel plannen een nutteloze bezigheid. Iedereen kent mensen om zich heen die hun hele leven bikkelen en sparen tot ze met pensioen gaan en daarmee de kwaliteit op dat moment wat verminderen, die dat pensioen uiteindelijk niet eens meer mee mogen maken. Uiteraard wil ook ik een goed pensioen, maar denkende aan het feit dat op het moment dat ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereikt is 82% van mijn leven voldaan is, plan ik liever niet teveel die kant op en geniet ik nu van de dingen met minder plannen....het kan zo maar eens de laatste zijn.
Mijn plan, die ik moet hebben in deze 'georganiseerde' wereld met school en baantjes, is om mijn reis en mijn nieuwe avonturen volgend jaar voort te zetten. Dat is mijn plan, maar ik hecht weinig aan een plan...het komt er gewoon...ooit.
Mensen die vragen wat ik later wil worden: ik zie wel wat er op mijn pad komt. Wil je kinderen? Ik zie wel wie zich daar voor leent! Wil ik in Nederland blijven of naar het buitenland? Ik zie wel wat voor ervaringen ik daar op doe. Wil je geluk? Dat sowieso, maar dat komt wel goed!
Ik had nog wat verhaaltjes gemaakt, die komen nog. Houdt het dus vooral in de gaten. En mijn echte reisverslag komt ook nog!
Ondanks de anders gelopen plannen, was het een prachtige ervaring met veel leuke en leerzame herinneringen.
To be continued / continuará / fortzetzung folgt / wordt vervolgd
''Soms heb je van die dromen die je wakker houdt....totdat je ze uitvoert'' (Loesje)
Naast weemoed is er ook vooruitkijken, naar momenten die komen gaan. Dit gaat vaak gepaard met een flinke dosis gezonde spanning en onzekerheden. Met plannen probeer je die onzekerheden een beetje in te vullen, ook al blijven die plannen nog zo onzeker.
Toen ik, een tikkeltje nerveus en met de wildste plannen, het vliegtuig in stapte had ik al genoeg gepland. Wanneer loop ik stage? Wanneer ga ik opdrachten maken voor school? Wanneer ga ik reizen? Hoe lang ga ik reizen? etc. Toch blijft het plannen een nutteloze bezigheid.
Want hoe mooi je alles ook voor je ziet, de werkelijkheid blijkt altijd anders. Deze werkelijkheid, gebaseerd op niet gehaalde plannen, zorgen voor teleurstellingen en demotivatie.
Gedurende de stage zijn er verschillende fases en momenten voorbij gekomen waarop plannen toch even iets anders liepen. Zoals onderzoek uitwees is het begin van een emigratie/nieuw begin altijd ontzettend lastig. Je bent ver weg van de plek waar je toebehoort, het eten maakt je misselijk, door de taal begrijp je de helft niet en weet je ook niet of er over je gepraat wordt, de hitte is geen hittegolf van 5 dagen maar is er één van 4 maanden en je hebt nog geen vrienden. Ook al weet je al deze dingen van te voren en 'plan je deze in', de werkelijkheid is altijd anders.
Tweede fase is mensen leren kennen en beginnen te wennen aan je omgeving. Je lichaam holt daar een beetje traag achteraan: ziek. Dermate ziek dat je liever in je eigen bedje in Nederland ligt dan in een zwaar afgeschreven klote bed waar de vering in je rug prikt na 3 dagen. Paar kilootjes minder en weinig motivatie...toch doorgaan.
Derde fase is de fase waarin je steeds meer mensen leert kennen, ze je nu ook meevragen naar allerlei leuke activiteiten, het werk je baan begint te worden, er regelmaat is, de taal te begrijpen valt en je eigenlijk niet meer weg wilt. Je bent een Mexicaan geworden. Met natuurlijk je ´roots´ en je tradities uit Nederland. Maar wanneer je een ´check-in´ bij Nederlandse gasten moet doen, weet je van ellende de Nederlandse zinnen niet meer zonder Engelse (of Spaanse) woorden erin te formuleren. Nederland? Daar ga ik wel heen als ik vakantie heb!
Fase 4 zou eigenlijk de fase van weemoed moeten zijn, wanneer je weer terug bent in je eigen land. Heimwee naar de periode en het leven aldaar. Die fase kwam mij veel te vroeg en onverwacht. Hoeveel plannen ik ook gemaakt had, door één telefoontje vallen die plannen als een bord van porselein in duizend stukjes. Althans....dat denk je
Want plannen kunnen worden aangepast, plannen kunnen worden aangevuld en plannen kunnen worden vooruitgeschoven.
Hoe onzeker plannen van te voren zijn. Hoe mooi de werkelijkheid uiteindelijk is. Hoe fijn weemoed en terug denken aan de tijd is. Hoe meer motivatie en passie er in de toekomst is om verder daarmee te gaan.
Maar toch blijft teveel plannen een nutteloze bezigheid. Iedereen kent mensen om zich heen die hun hele leven bikkelen en sparen tot ze met pensioen gaan en daarmee de kwaliteit op dat moment wat verminderen, die dat pensioen uiteindelijk niet eens meer mee mogen maken. Uiteraard wil ook ik een goed pensioen, maar denkende aan het feit dat op het moment dat ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereikt is 82% van mijn leven voldaan is, plan ik liever niet teveel die kant op en geniet ik nu van de dingen met minder plannen....het kan zo maar eens de laatste zijn.
Mijn plan, die ik moet hebben in deze 'georganiseerde' wereld met school en baantjes, is om mijn reis en mijn nieuwe avonturen volgend jaar voort te zetten. Dat is mijn plan, maar ik hecht weinig aan een plan...het komt er gewoon...ooit.
Mensen die vragen wat ik later wil worden: ik zie wel wat er op mijn pad komt. Wil je kinderen? Ik zie wel wie zich daar voor leent! Wil ik in Nederland blijven of naar het buitenland? Ik zie wel wat voor ervaringen ik daar op doe. Wil je geluk? Dat sowieso, maar dat komt wel goed!
Ik had nog wat verhaaltjes gemaakt, die komen nog. Houdt het dus vooral in de gaten. En mijn echte reisverslag komt ook nog!
Ondanks de anders gelopen plannen, was het een prachtige ervaring met veel leuke en leerzame herinneringen.
To be continued / continuará / fortzetzung folgt / wordt vervolgd
''Soms heb je van die dromen die je wakker houdt....totdat je ze uitvoert'' (Loesje)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
