P1415

P1415

Dag vrije dagen, dag zon! Daar ging ik dan, helemaal voorbereid en weer met flinke ochtendstress: op naar Iberostar Playa Paraiso. Bepakt en bezakt ga ik naar het bedrijf waar ik de komende 4 maanden een boel zal gaan leren.

Dag vrije dagen, omdat er in México door iedereen standaard zes dagen in de week gewerkt wordt.
Dag zon, omdat de zon ook daadwerkelijk plaatsmaakte voor veel regen en bewolking.

Aangekomen bij mijn hotel, heel veel uitleg (volledig in het Spaans) en een rondleiding verder ben ik aangekomen bij mijn 'Poblado de Apoyo'. In de kamer, die al bezet is door twee 'Mexicano's', is het even kijken waar ik mijn spullen kan laten aangezien het erop lijkt dat één van de bewoners hier al jaren woont. Inderdaad, na een kennismaking kwam ik erachter dat deze man hier al tien jaar woont en werkt en dus telkens zijn kamer deelt met anderen.

Na een uitgebreide inrichting van mijn kamer, en even gebabbeld te hebben besluit ik maar lekker op het WiFi park te gaan Skypen, want dat kan best fijn zijn.

De studenten/medewerkers woningen staan op een groot terrein naast de hotels en hebben een tennisveld, voetbalveld, gym, WiFi park en een wasserette. Alsof je op vakantie bent...

Iberostar Playa Paraiso is een groot uitgestrekt terrein met 5 hotels die aan elkaar verbonden zijn. Met bijna 3000 medewerkers en 100 stagiaires vanuit verschillende delen uit de wereld (overigens wel veel Spaanstalige stagiaires) lijkt het wel een gigantische fabriek. Bussen rijden af en aan vanaf Playa del Carmen naar het hotel en visa versa en vanaf Cancun naar het hotel en visa versa.

Het terrein heeft:
-eigen transport op het terrein
-5 hotels
-1500 kamers ongeveer
-tientallen zwembaden
-verschillende spa s
-groot uitgestrekt golfgebied
-30 restaurants
-etc etc

Je kunt je dus goed voorstellen met welke omvang we te maken hebben. Ik werk overigens in het Grand Hotel, geopend in 2007, wat een van de meest luxere hotels ter wereld is. Kinderen zijn er niet toegestaan dus het zal lekker rustig blijven.

Mijn eerste dag begon om 15:00 uur. Ik zou gaan werken bij de afdeling Relacionades Publicas, ofwel 'relatie met publiek/gast/klant. Ik mocht in eerste instantie aan de slag als conciërge, maar het werd beter geacht als ik mee zou lopen als butler. Het werk waarmee ik te maken krijg is:

-gasten verwelkom/kamer uitleggen en overige mogelijkheden
-gasten helpen bij alles wat ze wensen (want ze betalen genoeg)
-kamers controleren of alles het doet, schoon is en/of is bijgevuld zodat de gast bij terugkomst van het zwembad, de spa en/of het golfterrein een perfect schone en complete kamer heeft.

Na een paar dagen late diensten mocht ik eraan geloven: ochtendshifts. Om 6:30 compleet, gedoucht en geschoren in de bus stappen om om 06:45 te arriveren bij mijn hotel...het zal nooit wennen vrees ik.

De eerste week slijt ik met veel pijn in mijn voeten (slechte schoenen), vermoeidheid (door alle nieuwe informatie, Spaanse taal en hoge standaarden) en leuke middagen en avonden in Playa del Carmen. Er wordt van mij verwacht nog beter te kunnen communiceren in het Spaans. Dit komt omdat er via portofoons gecommuniceerd wordt met alle andere afdelingen, zoals: housekeeping, onderhoud en beveiliging. Laten zij nu geen Engels kunnen. Ze zijn wel blij dat ik me verstaanbaar kan maken in het Duits. Er zijn veel Duitse gasten en weinig Duitstalige medewerkers.

Ik kijk nog steeds mijn ogen hoe groot deze organisatie is. Er wonen maar liefst 800 mensen intern op de Poblado en 100 stagiairs. Het hele management woont in een villacomplex hier op het terrein. De Human Resource kantoren zijn enorm en er werken veel mensen. Je ziet de hele dag koks, bellboys, entertainment jongens en en meisjes, butlers, conciërges, roomservice jongens, serveerders, kantoormedewerkers, onderhoudsmedewerkers, beveiligingsmedewerkers, en tuinmannen en tuinvrouwen rondlopen, 24 uur per dag en 7 dagen in de week.

Toch zijn ze erg streng. Zo mag je nooit en te nimmer zonder uniform het terrein op waar de hotels liggen, nooit je telefoon meenemen en wordt je op je terugreis door een detectiepoortjes gedelegeerd: puur om te kijken of je niets gestolen hebt van gasten. Daarnaast wordt alcohol niet getolereerd op de Poblado, heb ik weer....

Hierom mede ga ik vaak, samen met studiegenoten, naar Playa del Carmen. Precies dat gevoel wat je hier hoort te hebben. Elke dag zijn de winkels van 08:00 uur tot 23:00 uur open, is er overal heerlijke muziek, veel restaurantjes, op elke hoek van de straat kun je verse smoothies en ijsjes van vers fruit kopen, spelen mannen met grote snorren en hoeden op de banjo en gitaar en klinkt uit verschillende restaurants heerlijke live muziek. Inmiddels pak ik een aantal keer per week de 'mini-vans' voor ongerekend 1,50 euro naar Playa....maar het is altijd maar weer de vraag of je er levend uit komt...

In Mexico is het leven minder georganiseerd, meer corruptie, meer gevaar, meer werk (dat wordt weer gecreëerd door minder hard te werken en de lonen erg laag te houden), en meer obesitas (meer dan in de USA).
Maar in Mexico is veel meer respect voor ouderen en voor vrouwen, meer vriendelijkheid, meer rust onder de mensen en veel meer zon.

Het was de eerste week goed zoeken naar een ritme, naar een 'thuis-gevoel', naar eten waar je niet de hele dag last van gaat hebben, naar mensen waar je wat mee kunt gaan drinken of eten, naar informatie over het werk, naar Spaanse woorden die ik had geleerd maar inmiddels door de alcohol in mijn brein zijn weggestopt en het was zoeken naar contact met het thuisfront. Zelfs al denk je voordat je weggaat dat je nergens last van zult gaan hebben (heimwee), het tegendeel is waar. Wanneer het meeste? In de ochtend....zoekende naar ritme, naar mensen, naar je werk (zo groot is het hier) en denkende aan de dromen die zich nog in Nederland afspelen.

Maar een week gaat hard en werkt hard. Mijn Engels gaat vooruit, ik begrijp het Spaans beter, ik geniet van het eten, geniet van de hele lieve mensen hier en weet al aardig goed wat ik moet zeggen tegen mijn gasten en hoe ik ze kan helpen. Daarnaast leer me heel snel wat je wel kunt doen en wat je allemaal voor elkaar krijgt in dit land. Krijg al bijna tegenzin om eraan te denken ooit weer terug te moeten, maar ik weet wie er allemaal wachten gelukkig! Nog 19 weken stage te gaan....moet lukken!

Overigens is het alweer een tijdje geleden dat ik fulltime werkte. ..dus het zal nog wel even pijne beentjes en vermoeide oogjes op gaan leveren de komende weken. Maar zoals altijd: alles komt goed.

Je vergeet overigens na 2 dagen al dat je eigenlijk in de winter zit, dat carnaval bijna begint en dat het in een deel van Nederland heeft gesneeuwd, koud is en de kachel aan moet. 25 graden en dat zal nauwelijks kouder worden de komende zes maanden.

P1415 staat op mijn pasje, het registreert elke keer dat ik mijn appartement in ga dat ik er binnen ben. Ik ben hier maar een nummer....zo voelt het gelukkig echt niet.

De eerste twee weken waren pittig en uitdagend, het kan alleen maar easier en worden. Met een azuurblauwe zee en een heldere hemel moet dat ook niet anders kunnen. En de zon is weer volop aanwezig.

Doe dingen niet omdat je ze moet doen, doe dingen omdat je ze wilt doen.

Buenos días, tardes, noches.....where ever you lives! Enjoy your day.